Settelen in Senga Bay
Blijf op de hoogte en volg Thea
25 Januari 2014 | Malawi, Salima
Settelen in Senga Bay.
Precies een week geleden stapte ik het hostel binnen. Vanwaar ik nu achter een mooi, schoon en stevig buro zit te tikken. Ventilator op de hoogste stand, muziekje uit de laptop, gefilterd water naast me, nagenietend van het zwembad van de buren die me ook nog mee lieten genieten van hun gebakken vis met salade en een wijntje; wat kan een week dan al weer een verschil maken!
Vorige week schrok ik wel een beetje van dit ‘hok’. Het was muf, vies, alles hing er maar een beetje bij met opgestapelde en half vergane meubelstukken. Onleefbaar besloten we. En ik dook in het logeerbed van Margaret (de directrice van de kliniek).
Na 2 dagen soebatten om een toilet wat doorspoelt, allerlei reparaties en de inzet een collega uit de kliniek is de boel aardig schoon en op orde en zijn m’n tassen (gelukkig) eindelijk uitgepakt! Het is een beetje studentikoos; ik woon hier nu met een student. Die me ongevraagd kennis laat maken met alle soorten Malawiaanse muziek. Maar verder wel heel vriendelijk, schoon en behulpzaam is (ook om de taal te leren).
Ik vindt het wel prima voor een tijdje; de verwachting is dat ik over een weekje of 6 in een huisje bij de kliniek kan gaan wonen.
En 1 groot voordeel; ik stap uit het hek en ik sta op het strand!! Malawi heeft een groot (warm) meer waar (te veel) uit gevist wordt met prachtig zandstrand. S avonds zie je de bootjes op het water met een lichtjes de grote vissen vangen. De kleine visjes worden gevangen met de muskieten netten (helaas). Hiermee worden n.l. ook jonge visjes weggevist en dus wordt daarmee de kans voor nieuwe aanwas weggenomen. Bovendien zijn de netten natuurlijk bestemd om de Malaria tegen te gaan.
Dat dat niet het geval is ervoer ik wel van de week in het ziekenhuis.
Ik loop 4 weken mee om een idee te krijgen van de Malawiaanse gezondheidszorg waarna ik ook in Malawi een geregistreerd verpleegkundige zal zijn!!
En zo zat ik woensdag op de kliniek voor 0-5 jarige. In in betrekkelijk kleine slecht geventileerde ruimte met over de 300 kinderen waar van er zeker 200 koortsig van de Malaria waren. Om half 8 s ochtends staat er alle een dikke drom moeders met hun kinderen op de rug. Rond een uur of half negen begint het wegen.. En daarmee ook de strijd wie er nu het eerste was.
Nu snap ik waarom verplegend personeel in Malawi altijd zo bevelerig en schreeuwerig doet :P.
Gelukkig kon ik me vrijdag ‘verlossen’ van het ‘schreeuwend personeel’ en de ‘huilende kinderen’. Toen ben ik met een zorghulp uit het ziekenhuis m’n grote paarse blikken ros in gestapt. (Joekels wat een ding is dat zeg! ) En lekker ronkend, sterk diesel monster: met heel veel potentiele kopers! Hiermee stuiterden we door en over grote kuilen en hobbels, langs hutjes met joelend grut naar de mensen in onze buurt die thuisverpleging nodig hebben.
Foto’s uploaden is tnt niet gelukt dus ik probeer een plaatje te geven hoe dat eruit zit.
Alle hutten hebben een laag rieten dak en hadden 2 ruimtes. Een om in te koken, te eten en evt nog een krukje, de 2e ruimte heeft soms een soort bed (pootjes met zijplanken en touwen overlang en dwars) daarover ligt een mat met wat dekens of er ligt alleen een mat. Hierop ligt dan de ‘patient’.
Toen ik in Ekwendeni was vroeg ik me wel eens af hoe dat nu verder thuis moest als mensen vanuit het ziekenhuis met ontslag gingen. B.v iemand die net een hersenbloeding heeft gehad en eigenlijk oefeningen en hulp nodig heeft om weer wat op de been te komen en niet te erg te vergroeien.
Nou… zo dus… niet dus.. Compleet vergroeit, vervuild, pijnlijk en vermagert. De nagels van de vergroeide hand zijn zo lang geworden dat ze bijna bij de pols ingroeien.
Ook het huisje zelf zo goed als donker, ondergestoft met lange spinraggen.
Zo kwamen we ook bij een dementerende vrouw. Toen ze mij zag wreef ze meteen over haar buik; ik wil eten! Overigens is het fascinerend om te zien hoe hetzelfde ze deed als dementerende mensen in Nederland. Zich niet laten wassen, dingen verzamelen (ze had een buideltje op haar buik, na lang soebatten mochten we in haar ‘schatten’ kijken; gedroogde bonen met sliertjes plastic) en veel onrust. Toch ook wel weer mooi dat ze zo voor haar hutje tussen de krioelende kleinkinderen kan zitten die regelmatig moesten schaterlachen om haar uitspraken.
Er is honger in Salima/Senga Bay! Echt honger!! Vorig jaar had de oogst te weinig opgebracht (dus raakte het eten in december op) daar bovenop kwam de regen dit jaar laat. Dus is de mais later rijp dan anders.
Ook Flora ondervond daar van de gevolgen. Flora is al heel lang ziek van de aids. Een aantal jaar geleden was ze heel ziek en ze zou zeker niet meer geleefd hebben als er toen niet de aidsremmers gekomen waren.
Toch wint de aids het dan na verloop van tijd weer, waarbij ook zeker haar voedingstoestand op van invloed is en zo kreeg ze een TBC behandeling in het ziekenhuis. Vorige week was ze ontslagen en gingen we kijken hoe het met haar was…
Ik zie veel magere mensen hier en soms denk je kan het nog magerder? Ja dus! Flora is fysiek alleen maar botjes. Maar mentaal is ze ongelooflijk! Haar ogen lijken groter in haar uitgemergelde gezicht maar wat stralen ze! Echt het raakte me zo erg. De tranen stroomden over m’n wangen toen ik bij Flora op haar matje zat en naar haar verhaal luisterde. Ze had samen met haar ‘hulp’ die ook aids heeft een week niet gegeten. Alleen wat melk van een vrijwilliger gehad. Ze stak haar beide stakerige armen in de lucht en lachte; maar als ik weer eet! Dan ga ik zo weer op het veld aan de slag hoor!
En toch lig je dan een dagje later in het zwembad te dobberen en met een andere vrijwilligster (uit Duitsland) te babbelen over welke etenswaren we het meeste missen uit ons thuisland.
Het contrast is pijnlijk en groot; schril.
Bemoedigend hierin is
dat het gebied wat de kliniek ‘bedient’ niet zo groot lijkt en dus daarmee ook de ‘klus’ om behapbaar lijkt om ieder die dat nodig heeft assistentie te geven.
dat ik wel mogelijkheden zie en wat met m’n ervaringen kan om het wat comfortabeler te maken hier en daar
dat ik tot nu toe een heel prettige samenwerking heb ervaren met de leiding van de kliniek.
dat er iemand is die heel goed projectplannen kan schrijven (mijn grote zwakte)
dat er wel personeels en medicatiemogelijkheden voorhanden zijn in de kliniek
…én dat ik een klein kapitaaltje had door het geld wat de Meerzorg had opgehaald en Mama’s bijdrage. Hiermee kunnen we nu de eerste grote nood ledigen (eten en zeep). Wat nadrukkelijk niet door mij bij de mensen afgeleverd wordt.
Tuurlijk is het verschrikkelijk balen dat het een ‘witte’ moet zijn die dan weer zo nodig hulp moet bieden. Het is absoluut waar dat ook hier de gemeenschap met zichzelf bezig is en z’n naaste buur laat verhongeren/vervuilen en vergroeien. (zoals in Ekwendeni bij de blindenschool t geval was). En tuurlijk vraag ik me dan niet af of je hiermee weer niet de rol bevestigd; de witten lossen het toch wel op.
(In onze prille plannetjes hebben we daarom ook zeker de het gesprek met de dorpshoofden opgenomen)
In ieder geval heeft deze week me duidelijk gemaakt dat ik hier w.s. wel lekker de handen uit de mouwen kan gaan steken.
En zo kan een week een groot verschil uitmaken!
Bedankt lieve mensen voor alle meelevende berichtjes! En zelfs vandaag al een kaartje! (Bedankt Petra B!)
Na zo’n dag als gisteren had ik wel even graag een ‘borrel’ op gedronken met een vriendin of zus. Maar zo’n blog is een goed alternatief; het is voor jullie echter wel weer een heel lang verhaal geworden….
Maar nu komen er te veel beesten om het licht af en kruip ik onder m’n muskietennet!
Tot horens/mailens!
p.s. ik ga morgen de dichtsbijzijnste berg uitproberen en joggen langs het strand is een feestje!
Precies een week geleden stapte ik het hostel binnen. Vanwaar ik nu achter een mooi, schoon en stevig buro zit te tikken. Ventilator op de hoogste stand, muziekje uit de laptop, gefilterd water naast me, nagenietend van het zwembad van de buren die me ook nog mee lieten genieten van hun gebakken vis met salade en een wijntje; wat kan een week dan al weer een verschil maken!
Vorige week schrok ik wel een beetje van dit ‘hok’. Het was muf, vies, alles hing er maar een beetje bij met opgestapelde en half vergane meubelstukken. Onleefbaar besloten we. En ik dook in het logeerbed van Margaret (de directrice van de kliniek).
Na 2 dagen soebatten om een toilet wat doorspoelt, allerlei reparaties en de inzet een collega uit de kliniek is de boel aardig schoon en op orde en zijn m’n tassen (gelukkig) eindelijk uitgepakt! Het is een beetje studentikoos; ik woon hier nu met een student. Die me ongevraagd kennis laat maken met alle soorten Malawiaanse muziek. Maar verder wel heel vriendelijk, schoon en behulpzaam is (ook om de taal te leren).
Ik vindt het wel prima voor een tijdje; de verwachting is dat ik over een weekje of 6 in een huisje bij de kliniek kan gaan wonen.
En 1 groot voordeel; ik stap uit het hek en ik sta op het strand!! Malawi heeft een groot (warm) meer waar (te veel) uit gevist wordt met prachtig zandstrand. S avonds zie je de bootjes op het water met een lichtjes de grote vissen vangen. De kleine visjes worden gevangen met de muskieten netten (helaas). Hiermee worden n.l. ook jonge visjes weggevist en dus wordt daarmee de kans voor nieuwe aanwas weggenomen. Bovendien zijn de netten natuurlijk bestemd om de Malaria tegen te gaan.
Dat dat niet het geval is ervoer ik wel van de week in het ziekenhuis.
Ik loop 4 weken mee om een idee te krijgen van de Malawiaanse gezondheidszorg waarna ik ook in Malawi een geregistreerd verpleegkundige zal zijn!!
En zo zat ik woensdag op de kliniek voor 0-5 jarige. In in betrekkelijk kleine slecht geventileerde ruimte met over de 300 kinderen waar van er zeker 200 koortsig van de Malaria waren. Om half 8 s ochtends staat er alle een dikke drom moeders met hun kinderen op de rug. Rond een uur of half negen begint het wegen.. En daarmee ook de strijd wie er nu het eerste was.
Nu snap ik waarom verplegend personeel in Malawi altijd zo bevelerig en schreeuwerig doet :P.
Gelukkig kon ik me vrijdag ‘verlossen’ van het ‘schreeuwend personeel’ en de ‘huilende kinderen’. Toen ben ik met een zorghulp uit het ziekenhuis m’n grote paarse blikken ros in gestapt. (Joekels wat een ding is dat zeg! ) En lekker ronkend, sterk diesel monster: met heel veel potentiele kopers! Hiermee stuiterden we door en over grote kuilen en hobbels, langs hutjes met joelend grut naar de mensen in onze buurt die thuisverpleging nodig hebben.
Foto’s uploaden is tnt niet gelukt dus ik probeer een plaatje te geven hoe dat eruit zit.
Alle hutten hebben een laag rieten dak en hadden 2 ruimtes. Een om in te koken, te eten en evt nog een krukje, de 2e ruimte heeft soms een soort bed (pootjes met zijplanken en touwen overlang en dwars) daarover ligt een mat met wat dekens of er ligt alleen een mat. Hierop ligt dan de ‘patient’.
Toen ik in Ekwendeni was vroeg ik me wel eens af hoe dat nu verder thuis moest als mensen vanuit het ziekenhuis met ontslag gingen. B.v iemand die net een hersenbloeding heeft gehad en eigenlijk oefeningen en hulp nodig heeft om weer wat op de been te komen en niet te erg te vergroeien.
Nou… zo dus… niet dus.. Compleet vergroeit, vervuild, pijnlijk en vermagert. De nagels van de vergroeide hand zijn zo lang geworden dat ze bijna bij de pols ingroeien.
Ook het huisje zelf zo goed als donker, ondergestoft met lange spinraggen.
Zo kwamen we ook bij een dementerende vrouw. Toen ze mij zag wreef ze meteen over haar buik; ik wil eten! Overigens is het fascinerend om te zien hoe hetzelfde ze deed als dementerende mensen in Nederland. Zich niet laten wassen, dingen verzamelen (ze had een buideltje op haar buik, na lang soebatten mochten we in haar ‘schatten’ kijken; gedroogde bonen met sliertjes plastic) en veel onrust. Toch ook wel weer mooi dat ze zo voor haar hutje tussen de krioelende kleinkinderen kan zitten die regelmatig moesten schaterlachen om haar uitspraken.
Er is honger in Salima/Senga Bay! Echt honger!! Vorig jaar had de oogst te weinig opgebracht (dus raakte het eten in december op) daar bovenop kwam de regen dit jaar laat. Dus is de mais later rijp dan anders.
Ook Flora ondervond daar van de gevolgen. Flora is al heel lang ziek van de aids. Een aantal jaar geleden was ze heel ziek en ze zou zeker niet meer geleefd hebben als er toen niet de aidsremmers gekomen waren.
Toch wint de aids het dan na verloop van tijd weer, waarbij ook zeker haar voedingstoestand op van invloed is en zo kreeg ze een TBC behandeling in het ziekenhuis. Vorige week was ze ontslagen en gingen we kijken hoe het met haar was…
Ik zie veel magere mensen hier en soms denk je kan het nog magerder? Ja dus! Flora is fysiek alleen maar botjes. Maar mentaal is ze ongelooflijk! Haar ogen lijken groter in haar uitgemergelde gezicht maar wat stralen ze! Echt het raakte me zo erg. De tranen stroomden over m’n wangen toen ik bij Flora op haar matje zat en naar haar verhaal luisterde. Ze had samen met haar ‘hulp’ die ook aids heeft een week niet gegeten. Alleen wat melk van een vrijwilliger gehad. Ze stak haar beide stakerige armen in de lucht en lachte; maar als ik weer eet! Dan ga ik zo weer op het veld aan de slag hoor!
En toch lig je dan een dagje later in het zwembad te dobberen en met een andere vrijwilligster (uit Duitsland) te babbelen over welke etenswaren we het meeste missen uit ons thuisland.
Het contrast is pijnlijk en groot; schril.
Bemoedigend hierin is
dat het gebied wat de kliniek ‘bedient’ niet zo groot lijkt en dus daarmee ook de ‘klus’ om behapbaar lijkt om ieder die dat nodig heeft assistentie te geven.
dat ik wel mogelijkheden zie en wat met m’n ervaringen kan om het wat comfortabeler te maken hier en daar
dat ik tot nu toe een heel prettige samenwerking heb ervaren met de leiding van de kliniek.
dat er iemand is die heel goed projectplannen kan schrijven (mijn grote zwakte)
dat er wel personeels en medicatiemogelijkheden voorhanden zijn in de kliniek
…én dat ik een klein kapitaaltje had door het geld wat de Meerzorg had opgehaald en Mama’s bijdrage. Hiermee kunnen we nu de eerste grote nood ledigen (eten en zeep). Wat nadrukkelijk niet door mij bij de mensen afgeleverd wordt.
Tuurlijk is het verschrikkelijk balen dat het een ‘witte’ moet zijn die dan weer zo nodig hulp moet bieden. Het is absoluut waar dat ook hier de gemeenschap met zichzelf bezig is en z’n naaste buur laat verhongeren/vervuilen en vergroeien. (zoals in Ekwendeni bij de blindenschool t geval was). En tuurlijk vraag ik me dan niet af of je hiermee weer niet de rol bevestigd; de witten lossen het toch wel op.
(In onze prille plannetjes hebben we daarom ook zeker de het gesprek met de dorpshoofden opgenomen)
In ieder geval heeft deze week me duidelijk gemaakt dat ik hier w.s. wel lekker de handen uit de mouwen kan gaan steken.
En zo kan een week een groot verschil uitmaken!
Bedankt lieve mensen voor alle meelevende berichtjes! En zelfs vandaag al een kaartje! (Bedankt Petra B!)
Na zo’n dag als gisteren had ik wel even graag een ‘borrel’ op gedronken met een vriendin of zus. Maar zo’n blog is een goed alternatief; het is voor jullie echter wel weer een heel lang verhaal geworden….
Maar nu komen er te veel beesten om het licht af en kruip ik onder m’n muskietennet!
Tot horens/mailens!
p.s. ik ga morgen de dichtsbijzijnste berg uitproberen en joggen langs het strand is een feestje!
-
25 Januari 2014 - 23:02
Je Zus:
hey lieve zus, bedankt voor je mooie verhaal, zal ik nog een paar witte sturen die je bij kunnen staan? ha ha geniet morgen van je jog tochtje;-) we schrijven je nog...dikke knuffels uit Zmeer -
25 Januari 2014 - 23:28
Anke:
ha zus,
We zitten hier nog ff na te borrelen eind het einde van mijn verjaardag en dan lees ik jou brief
Een brief over honger, armoede en ziekte.En dan denk ik; wat hebben we het hier ontzettend goed met z'n allen!!!
Maar wat me vooral treft; dat de naaste zo onverschillig onder blijft onder de nood van een ander.
Ieder voor zich?
Dat komen we hier natuurlijk ook tegen (Annieks mobiel is vandaag gejat, je weet zelf uit ervaring hoe dat voelt...) maar de omstandigheden zijn hier bij lange na niet zo schrijnend als daar!
Lieve zus, we denken aan je en wensen je alle goeds toe.
Heerlijk dat weer je 'ding' kunt doen.
Sterkte en Gods zegen! -
26 Januari 2014 - 12:36
Hillie:
HaThea, mogelijk ben jij op dit moment weer Mulanje
Achtige toestanden aan t uithalen..:-)Heb je wel een guide?
Wat een belevenissen alweer na een week tijd.Je kunt je daar zeker
Weer nuttig gaan maken! Indrukwekkende situaties joh!
All the best, we mailen! -
26 Januari 2014 - 16:27
Eefke:
Hoe was de berg? Wat een ingewikkelde problematiek die zichzelf weer lijkt te versterken door overbevissing en het ontbreken van nazorg. Pffff.... maar leef je uit in het bloggen. Ik lees graag mee ;-) fijne week! Liefs -
26 Januari 2014 - 16:43
Albert, Hermine & Kids:
Hoi Thea,
Leuk dat we weer mogen mee-genieten van je avonturen.
Heel veel sterkte, wijsheid en Gods zegen gewenst bij je werk!!!
Groeten uit Ede. -
27 Januari 2014 - 22:01
Anneke:
He Thea,
Goed om je eerste verhalen te lezen. Je kunt daar vast weer van alles doen en in gang zetten. Het is altijd een uitdaging om te beslissen wat je op moet pakken en wat je bij mensen zelf laat liggen. Sterkte en vreugde ermee! En wees welkom in het Noorden.
Liefs,
Anneke -
28 Januari 2014 - 10:02
Tineke:
Hey lieve zus,
Met tranen in mijn ogen je verslag gelezen,,,!
Ik bewonder je echt meid! Kijken naar de mogelijkheden, nadat je naar de problemen hebt gekeken!!
dimmen ipv dippen (ken je die? denken in mogelijkheden ipv denken in problemen)
Als wij hier vanuit het rijke Nederland iets voor je kunnen doen, laat het dan echt weten he??!
Onze school doet bijvoorbeeld ieder jaar een actie, bij voorkeur iets voor kinderen en wat korte lijntjes heeft... past mooi zou ik denken!!
Lekker hoor zo`n lang verslag, van gesmuld!!
Ik wens je echt uit de grond van mijn hart veel wijsheid!
Dikke knuffel van je zusje!!
XXX
-
08 Februari 2014 - 14:31
Marleen:
Ha Thea,
Genoten van je verslag. Wat een verschil kun je daar maken.
Je lijkt er helemaal op je plekje te zitten.
En wat een levenslust van Flora!
Alle goeds.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
