het goede (?) leven!
Blijf op de hoogte en volg Thea
17 Mei 2014 | Malawi, Salima
Ik waan me bijna in een droom... Op een ligbed aan het zwembad in een tropische tuin boven me een strakblauwe hemel waarin visarends, zwaluwtjes en soms een kleurige vlinder mooi aan aftekenen.
Ik hoor een zie vogels die me onbekend zijn en om me heen zitten 4 honden achter de apen aan. Achter me een groot huis met heerlijke lounge banken, tv en airconditioning. Vanochtend heb ik de honden uitgelaten aan het strand en daarna zelf een duik in het meer genomen.
Wat een goed leven!!
Over dat thema heb ik veel nagedacht afgelopen weken. Onder andere geinspireerd door een boek over ontwikkelingshulp (When helping hurts).
Hulp aan anderen kan zo fout uitpakken als we niet rekening houden met de achtergrond en de verbanden waar we in staan. Het belang van een goede harmonie met onszelf, God, anderen en de aarde.
Het is persoonlijk wel iets wat me bezig houdt en kwetsbaarheid en afhankelijkheid benadrukt.
Maar het is ook m'n vraagstuk als het gaat om 'helpen' hier.
Ik ben benieuwd naar jullie visie/advies op het volgende verhaal.
Sifra is geboren toen haar moeder nog niet getrouwd was. De vader is niet in beeld en moeder trouwde een andere, wat oudere en stotterende man met een paar missende voortanden. Sifra mocht bij haar moeder blijven maar werd niet als dochter geaccepteerd door de man.
Helaas was ze inmiddels ziek geworden. De medicijndokter werd er bijgehaald. Maar Sifra raakte verlamd aan beide benen, haar linker arm en ging ongelooflijk scheel kijken.
Over verdere dokters en ziekenhuizen werd niet gesproken.. (geen geld of geen waarde aan het kind?).
5 jaar later loop ik samen met een gezondheidswerker door hoog gras en bloemen richting het rieten huisje van Sifra en de familie.
Haar beide beentjes zijn inmiddels krom, ze is veel te klein voor haar leeftijd, onder het stof en 'boos'.
Ze tuft opstandig de vitaminepil uit. Maar gaat wel driftig schrijven als ik haar pen geeft en ik krijg uiteindelijk een handje en een glimlach..; ze heeft een hart voor zich gewonnen :)
Mijn volgende bezoek leg ik samen met de directrice af. ze is een kei in het 'handelen' van dit soort situaties. En ze spreekt de familie aan op hun verantwoordelijkheid om voor het kind te zorgen. We willen assisteren maar zij moeten de verantwoordelijkheid dragen..
De familie gaat akkoord en we spreken af dat ik in overleg met het ziekenhuis een dag ga plannen voor verder onderzoek.
Die dag was gisteren. Terwijl we aankomen zie ik Sifra bungelend aan de hand van haar Oma. snel wegplukkend voor de auto. Ze zijn totaal niet voorbereid en niet van plan om te vertrekken.
'Het kind is gezond, kan alleen niet lopen...'. De Oma is zo boos op ons dat ze weigert ons aan te kijken.
Godzijdank waren we onderweg Fan tegen gekomen en die besloot spontaan om mee te gaan.
Fan zette alle registers open en jawel de familie ging akkoord.
In het ziekenhuis werd Sifra doorverwezen naar het ziekenhuis in de hoofdstad. Ik meende dat de familie hier op voorbereid was en er mee instemde.
Maar wederom ging de hakken in het zand. Er moest eerst overlegt worden met de familie meenden ze. Volgens de dokter was dit een smoes en zouden ze nooit meer terug komen. Teleurgesteld verliet ik met hen de kamer en kwamen we weer op de altijd overvolle gangen van het ziekenhuis terecht...
Daar stonden Fan en m'n collega en ik deed verslag.
Toen gebeurde er iets...
Terwijl Fan opnieuw al haar overtuigingskracht inzette onstond er ineens een ophoping van mensen om het echtpaar heen. Iedereen ging er zich mee bemoeien overtuigd van de noodzaak voor medische hulp voor Sifra.
Ik nam afstand... Wetend dat dit op z'n Malawiaans opgelost moet worden. De spanning liep op en ik keek m'n collega vragend aan (bang voor een escalatie) die me bemoedigend toeknikte..
Dan staat de vader op. Hij wuift alle druk pratende vrouwen weg en zegt... 'We gaan!'..
Opgelucht zetten we hen even later op de bus richting Lilongwe.
Ik betaal voor de reis en geef nog niet het geld voor terug. uit angst dat ze toch weer de benen nemen.... (dat geld voor de terugreis komt later wel weer...)
Terug naar 'when helping hurts'.... Hoe kunnen we in zo'n geval betere verbinding geven in zo'n gezin en de omgeving; liefde en zorg?
Hoe weinig ik weet van die omgeving bedacht ik me toen ik het verhaal van Bart hoorde. Bart's vader trouwde met een Islamitische vrouw. Het gezin werd net als Bart Katholiek. Ze kregen 2 zonen en 7 dochters.
Echter toen de kinderen tieners werden eisten de 'ooms' hun rechten op en wilde dat de kinderen volgens Malawiaans Islamitisch gebruik ingewijd werden.
Alhoewel de vader het hier helemaal niet mee eens was werd de druk te groot en besloot hij zijn dochters dan aan dit gebruik te laten ondergaan. De zonen kon hij hier vandaan houden.
Deze inwijdingsrituelen zijn sexueel en gaan ver (te ver). 6 van de 7 dochters zijn aan aids overleden....
En dan kom ik bij de documenaire van Peter R.de Vries over kindbruidjes in Malawi... Ik ben beniewd welke advocaat Peter voor het gerecht daagt met de schade die hij mogelijk heeft aangericht door zo agressief te keer te gaan tegen de dominee van de pinkster kerk en daarbij zo'n moeder en dochter te betrekken (gaat hij nazorg leveren?? wat heeft dit voor effect op de rest van de gemeenschap?).
Ik vond het grof beledigend en arrogant en ik twijfel ernstig aan de waarheid van feitelijkheden die hij benoemd. Misschien mag Peter zich ook wel iets meer bewust zijn van z'n eigen (mogelijk beschadigde) verbindingen?
Terug naar m'n eigen zweetvoeten. Ik zit in een lustoordje te reflecteren op mijn bijdrage hier aan/in Malawi. En ben me geheel op z'n oud gereformeerds bewust van het onvermogen het een beetje 'goed' te doen en van de persoonlijke missing linkjes hierin. (waar over ik in m'n vorige blogs genoeg uitgewijdt heb :)
Ondertussen in dit lange weekend (extra lang in verband met de verkiezingen volgende week) het goede van het leven maximaal uitpakkend. Om te beginnen straks een bbq met vrienden bij ondergaande zon aan het strand :)
ps: als je toevallig iemand weet die nog eerder dan 17 juni deze kant op komt. laat svp weten; er ligt belangrijke post voor me in Ede..
Ik hoor een zie vogels die me onbekend zijn en om me heen zitten 4 honden achter de apen aan. Achter me een groot huis met heerlijke lounge banken, tv en airconditioning. Vanochtend heb ik de honden uitgelaten aan het strand en daarna zelf een duik in het meer genomen.
Wat een goed leven!!
Over dat thema heb ik veel nagedacht afgelopen weken. Onder andere geinspireerd door een boek over ontwikkelingshulp (When helping hurts).
Hulp aan anderen kan zo fout uitpakken als we niet rekening houden met de achtergrond en de verbanden waar we in staan. Het belang van een goede harmonie met onszelf, God, anderen en de aarde.
Het is persoonlijk wel iets wat me bezig houdt en kwetsbaarheid en afhankelijkheid benadrukt.
Maar het is ook m'n vraagstuk als het gaat om 'helpen' hier.
Ik ben benieuwd naar jullie visie/advies op het volgende verhaal.
Sifra is geboren toen haar moeder nog niet getrouwd was. De vader is niet in beeld en moeder trouwde een andere, wat oudere en stotterende man met een paar missende voortanden. Sifra mocht bij haar moeder blijven maar werd niet als dochter geaccepteerd door de man.
Helaas was ze inmiddels ziek geworden. De medicijndokter werd er bijgehaald. Maar Sifra raakte verlamd aan beide benen, haar linker arm en ging ongelooflijk scheel kijken.
Over verdere dokters en ziekenhuizen werd niet gesproken.. (geen geld of geen waarde aan het kind?).
5 jaar later loop ik samen met een gezondheidswerker door hoog gras en bloemen richting het rieten huisje van Sifra en de familie.
Haar beide beentjes zijn inmiddels krom, ze is veel te klein voor haar leeftijd, onder het stof en 'boos'.
Ze tuft opstandig de vitaminepil uit. Maar gaat wel driftig schrijven als ik haar pen geeft en ik krijg uiteindelijk een handje en een glimlach..; ze heeft een hart voor zich gewonnen :)
Mijn volgende bezoek leg ik samen met de directrice af. ze is een kei in het 'handelen' van dit soort situaties. En ze spreekt de familie aan op hun verantwoordelijkheid om voor het kind te zorgen. We willen assisteren maar zij moeten de verantwoordelijkheid dragen..
De familie gaat akkoord en we spreken af dat ik in overleg met het ziekenhuis een dag ga plannen voor verder onderzoek.
Die dag was gisteren. Terwijl we aankomen zie ik Sifra bungelend aan de hand van haar Oma. snel wegplukkend voor de auto. Ze zijn totaal niet voorbereid en niet van plan om te vertrekken.
'Het kind is gezond, kan alleen niet lopen...'. De Oma is zo boos op ons dat ze weigert ons aan te kijken.
Godzijdank waren we onderweg Fan tegen gekomen en die besloot spontaan om mee te gaan.
Fan zette alle registers open en jawel de familie ging akkoord.
In het ziekenhuis werd Sifra doorverwezen naar het ziekenhuis in de hoofdstad. Ik meende dat de familie hier op voorbereid was en er mee instemde.
Maar wederom ging de hakken in het zand. Er moest eerst overlegt worden met de familie meenden ze. Volgens de dokter was dit een smoes en zouden ze nooit meer terug komen. Teleurgesteld verliet ik met hen de kamer en kwamen we weer op de altijd overvolle gangen van het ziekenhuis terecht...
Daar stonden Fan en m'n collega en ik deed verslag.
Toen gebeurde er iets...
Terwijl Fan opnieuw al haar overtuigingskracht inzette onstond er ineens een ophoping van mensen om het echtpaar heen. Iedereen ging er zich mee bemoeien overtuigd van de noodzaak voor medische hulp voor Sifra.
Ik nam afstand... Wetend dat dit op z'n Malawiaans opgelost moet worden. De spanning liep op en ik keek m'n collega vragend aan (bang voor een escalatie) die me bemoedigend toeknikte..
Dan staat de vader op. Hij wuift alle druk pratende vrouwen weg en zegt... 'We gaan!'..
Opgelucht zetten we hen even later op de bus richting Lilongwe.
Ik betaal voor de reis en geef nog niet het geld voor terug. uit angst dat ze toch weer de benen nemen.... (dat geld voor de terugreis komt later wel weer...)
Terug naar 'when helping hurts'.... Hoe kunnen we in zo'n geval betere verbinding geven in zo'n gezin en de omgeving; liefde en zorg?
Hoe weinig ik weet van die omgeving bedacht ik me toen ik het verhaal van Bart hoorde. Bart's vader trouwde met een Islamitische vrouw. Het gezin werd net als Bart Katholiek. Ze kregen 2 zonen en 7 dochters.
Echter toen de kinderen tieners werden eisten de 'ooms' hun rechten op en wilde dat de kinderen volgens Malawiaans Islamitisch gebruik ingewijd werden.
Alhoewel de vader het hier helemaal niet mee eens was werd de druk te groot en besloot hij zijn dochters dan aan dit gebruik te laten ondergaan. De zonen kon hij hier vandaan houden.
Deze inwijdingsrituelen zijn sexueel en gaan ver (te ver). 6 van de 7 dochters zijn aan aids overleden....
En dan kom ik bij de documenaire van Peter R.de Vries over kindbruidjes in Malawi... Ik ben beniewd welke advocaat Peter voor het gerecht daagt met de schade die hij mogelijk heeft aangericht door zo agressief te keer te gaan tegen de dominee van de pinkster kerk en daarbij zo'n moeder en dochter te betrekken (gaat hij nazorg leveren?? wat heeft dit voor effect op de rest van de gemeenschap?).
Ik vond het grof beledigend en arrogant en ik twijfel ernstig aan de waarheid van feitelijkheden die hij benoemd. Misschien mag Peter zich ook wel iets meer bewust zijn van z'n eigen (mogelijk beschadigde) verbindingen?
Terug naar m'n eigen zweetvoeten. Ik zit in een lustoordje te reflecteren op mijn bijdrage hier aan/in Malawi. En ben me geheel op z'n oud gereformeerds bewust van het onvermogen het een beetje 'goed' te doen en van de persoonlijke missing linkjes hierin. (waar over ik in m'n vorige blogs genoeg uitgewijdt heb :)
Ondertussen in dit lange weekend (extra lang in verband met de verkiezingen volgende week) het goede van het leven maximaal uitpakkend. Om te beginnen straks een bbq met vrienden bij ondergaande zon aan het strand :)
ps: als je toevallig iemand weet die nog eerder dan 17 juni deze kant op komt. laat svp weten; er ligt belangrijke post voor me in Ede..
-
17 Mei 2014 - 16:41
Rita:
ja. ik snap dat je ervaring van gister niet via de app kon ;-)
we hebben weer huiswerk van je gekregen !
hopelijk horen we een goed vervolg over Sifra..
dus geen pannekoeken meer vanavond ?
wij mogen nu ook volop van de zon genieten. grote overgang ineens maar wel heerlijk.
lekker dat je nu zo bij kunt tanken. Op naar je volgende belevingen.
bedankt weer voor dit blog.
liefs van ons allemaal !
fam vd Waerdt.
-
17 Mei 2014 - 17:57
Emmy:
Hoi Thea
Fijn dat je mag genieten en ook nadenken over de gebeurtenissen. Ja je doet wat je hand vind om te doen en aan de Hemelse Vader alles geven. Meer kunnen we niet .God bless you. Liefs Emmy -
17 Mei 2014 - 18:40
Corine:
Poeh wat een verhaal. Maar wat peter r de vries uitzendt gebeurt toch echt daar?
Ik vind het boeiend om je verhalen te lezen en er over na te denken.
-
18 Mei 2014 - 09:04
Bonno:
Hey Thea,
Bijzonder om je verhalen te lezen, mooie en moeilijke ervaringen, goed en bijzonder boek he!?
Ik wens je heel veel suc6 en God's zegen
Groet B -
18 Mei 2014 - 20:02
Tineke:
pfieuww... tja dát zijn dillema's...
Daar komt zo enorm scherp het cultuurverschil naar voren...
Als je om mijn visie vraagt... ik denk dat gehandeld hebt naar eer en geweten!
Het is meebewegen, ietsjes duwen en weer even jezelf wat op de achtergrond plaatsen...
Maar wat je zegt is waar: het blijft hún verantwoordelijkheid!!!
Is het een geldkwestie denk je dat ze het geld er niet voor over hebben??
En dan het verhaal van Bart, uit welke tijd dateert dat??
Ik kan me toch niet voorstellen dat dat in deze tijd nog gebeurd??
Ik vind het ook echt goed dat je deze uitstapjes lekker pakt en kan genieten!!!
Zo houd je het voor jezelf leefbaar, tijd nemen om te reflecteren en weer het leven op te pakken zoals het zich voordoet daar waar je bent...!!
En tja, helaas komen wij je kant niet op voor die tijd, een waarschijnlijk ook niet na die tijd...hahah!!
Lieve schat!! we houden van je en genieten van je blog!!
Veel zegen, sterkte en wijsheid toegewenst!!! -
19 Mei 2014 - 15:47
Marleen:
Hey Thea,
Leuk aan jouw blog vind ik dat je speels en inhoudelijk zo gemakkelijk combineert. Ik waan me dan echt even in Malawi.
Adviseren in zo'n situatie vind ik lastig. Ik zou geloof ik zelf heel hard gaan bidden op zo'n moment en dat blijven doen. Maar onrecht bestaat en helaas kunnen wij dat niet zelf fiksen. Hoe zou dat eruitzien trouwens (ff een filosofische ;-)). Vind het i.i.g. knap van je dat je het dreigende conflict op z'n beloop liet. Veel plezier nog aan je meertje en zegen!
PS Mag ik dat boek een keertje lenen? Wie is de auteur?
-
19 Mei 2014 - 21:34
Marieke:
Ha thea! Wat n mooi bericht weer om te lezen. Zoals vorige post zegt, je waant je even in malawi... Heerlijk.
Maarrr wel met alle dilemma's.
Waar ik geen advies over zou kunnen geven. Sorry, haha.
Succes en veel wijsheid gewenst!
En goed dat je ff statement maakt richting Peter V... -
23 Mei 2014 - 07:33
Maria:
hey Thea,
wat een tegenstellingen van puur genieten (natuur, diieren) naar het leed van de mensen. Heb je in Nederland natuurlijk ook maar niet zo extreem.
Als ik je verslag lees zou ik zo ook naar Malawi willen om te helpen. Wie weet!! maar helaas niet voor 17 Juni om het pakje te komen brengen.
Je laat mijn hersens weer kraken. Een advies kan ik je niet geven in je casus. Er zijn zoveel hypotheses die uitgezocht moeten worden. Cultuur ETC , mogelijke hypothese schaamtegevoel , ik kan zelf voor mijn kind zorgen etc. In je eigen taal is het al moeilijk communiceren en erachter komen waarom iemand zo reageeerd of doet laat staan in een cultuur, land taal die je niet zo goed kent.
(maar dat hoef ik jou niet te vertellen als ervaren pionier)
Je doet goed werk, waar mogelijk aandacht liefde en zorg leveren. Ook al help je een persoon dan is je missie al geslaagd.
Wat fijn dat ik (wij) zo je leven in Malawi kan volgen en daarbij het land en het volk beter leren kennen.
Bovendien lijkt de afstand niet zo groot en blijf je naar mijn idee dicht bij ons. Lang leve het internet.
heel veel succes en raak niet gefrustreerd
liefs Maria -
23 Mei 2014 - 14:05
Hillie:
Ha die Thea, dagen heb ik na zitten denken over jouw dilemma's...;-)
Nee, maar ja, het is ingewikkeld hoor. When helping hurts ... in a different culture! Dat maakt het ook zo moeilijk om af te stemmen. Maar je hebt goed gehandeld, voor zover ik het kan beoordelen!
Terug naar je zweetvoeten...:-) Zit je nog steeds in dat mooie huis met zwembad? Tot horens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
