in memoriam, thuiszorg in Blantyre en verkiezingen

De afgelopen twee weken stonden in het teken van Ingrid.
14 jaar geleden stond ik aan de start van ziekenboeg voor dak en thuislozen in Utrecht. Vers van de boerderij in Overberg maakte het beeld van de typische zwerver abrupt plaats voor de in werkelijkheid hysterische, psychotische, vechtende en manipulerende drugsverslaafden die me kippenvel en soms knikkende knieën bezorgde.

Als jonge hulpverleners in een kersvers en miniscuul team probeerden we (soms wanhopig) grip te houden op wat we in 'huis' hadden en werden enigszins streng, achterdochtig en probeerden onze huisregels te handhaven.
Toen voegde Ingrid toe aan het team. Met haar kregen we een doorgewinterde hulpverlener met een heel groot hart binnen. De mannen en vrouwen van de straat zwermden om haar heen en koesterden zich aan haar warmte en Ingrid kreeg alles bij hen gedaan. Ze was een en al passie en liet ons zien hoe je een oogje kunt dichtknijpen zonder de boel uit de hand te laten lopen. Ze is me daarin altijd tot voorbeeld gebleven..!

Ons pionierende team ging na de aftrap weer zijnsweegs maar we verloren elkaar niet uit het oog. En voor mijn vertrek in december hadden we een bijzonder benefiet etentje met elkaar.
Met echter een verdrietige ondertoon.... Ingrid was ziek. Ik wist dat een jaar té lang zou zijn... En nam verdrietig afscheid van haar. Ingrid echter was positief en rekende erop dat we elkaar weer zouden zien...

Een aantal weken geleden schreef ze in een sms-je dat de vermoeidheid en pijn toenam... Mijn oud collega's namen vorige week maandag afscheid van haar en 's avonds kreeg ik nog een berichtje; bedankt voor alles Thea ik denk aan je..... XXX. Op woensdag is ze heengegaan...
Wat zal ze gemist worden in haar gezinnetje, familie, door ons en vele anderen..

Ik ben dankbaar dat m'n oud collega's me bij alles nauwkeurig op de hoogte gehouden en dat ik zo het afscheid en de herdenking van een afstand enigszins mee kunnen maken op een kamertje in een guesthouse in Blantyre..

Het leven gaat namelijk ook in dit soort tijden 'gewoon' (?) door. Want ik was ondertussen ook m'n licht aan het opsteken in het langst bestaande en meest doordachte thuiszorg team in Malawi. (Bangwe),
En zo stak ik m'n neus in het leven van de buitenwijken van een Afrikaanse stad als Blantyre.
Dat is andere koek dan vissers dorpjes aan het meer!
Zo'n grote overbevolkte wijk! Waarvan volgens zeggen 30% HIV positief is. Waar van de inwoners naar schatting 10% een betaalde baan heeft..
. Over de wijk hangt een geur van 'Kachaso': door de vrouwen huis gebrouwen bier die goed verkocht wordt en veel geld op brengt. (maar anderzijds natuurlijk ook veel geld kost voor degene die het drinken....)

Is het in Senga Bay niet interessant om kinderen naar school te sturen want de jongens leren overleven door te vissen en de meisjes krijgen jong kinderen. In deze wijk is schoolgaan net zo min interessant want hier is de bier brouwerij de bron van bestaan....

Er is geen riolering, kinderen spelen in de stroompjes vies water en vooral tijdens regenseizoen is de bende enorm en met regelmaat een uitbraak van cholera (levens bedreigende diarree).

Ook nu had ik het voorrecht om het bestaan van mensen te kijken tijdens de huisbezoeken. Het vertelde me dat er toch heel wat meer luxe is dan in Senga Bay in het bezit van stoelen, bed en soms een tv.

Maar grut wat ben ik weer met m'n neus op de feiten gedrukt van het verdriet wat HIV and AIDS met zich mee brengt...

Ik heb veel meegekregen en genetwerkt maar eerlijk gezegd werd ik een niet een klein beetje trots op ons thuiszorg project in Senga Bay daar het naar mijn mening veel efficiënter en uitgebreidere zorg geeft dan wat ik daar zag...

Ondertussen hebben ook in Malawi de verkiezingen plaats gevonden. Ik kan daar vanuit mijn positie niets verstandigs over zeggen... Behalve dat ik het jammer vindt dat het de vrouwelijke president niet is herkozen. Misschien was ze ook wel niet de goede persoon hoor... Maar vlgs mij heb je gewoon altijd een beetje 'vrouw' nodig om een beetje uitgebalanceerd leiding te kunnen geven (sorry SGP-ers :)).
Verder heb ik de Malawianen weer bewonderd om hun vermogen dingen te accepteren zoals ze zijn...
Bij mij borrelde het van verontwaardiging toen ik hoorde dat er op veel plaatsen meer stemmen waren uitgebracht dan er aan inwoners waren....
Maar Malawi koos voor vredelievendheid en vertrouwen.. Ze hadden er voor gebeden als dit dan de uitkomst is dan moeten we het daar mee doen.... Tja.......


En dan nog ff wat praktische dingen:

Mijn Postadres is niet PO BOX 50 maar 422. Op zich niet echt een drama. Het postkantoor stopt het in box 422 als het aan mij geadresseerd is. Maar ik heb beloofd het toch aan jullie door te geven; dus bij deze!!

Er is in de kliniek ruimte voor professionele en enigszins ervaren vrijwilligers op het gebied van fysiotherapie, geneeskunde, akkerbouw (community gardens), sociaal werk en ICT. Nu niet allemaal tegelijk komen want zoveel onderkomen is er niet  maar mocht je iemand weten! Maak gerust een beetje reclame..

Ten slotte een paar fragmenten uit de bedankbrief van de directrice..

I write on behalf of het clinic and indeed on my own behalf appreciating the wonderful work you are doing by sending funds to assist the clinic through Thea on the activities being carried in the community here.
You know we are among the poor of the poorest and now we are indeed serving lives and make the less privileged live and die in comfort.
The work we can do with it will go a long way in the history of the Baptist Clinic. Our gratefulness comes from deep down our hearts.. In His Name M.N.

Nou lieve mensen inderdaad het leven gaat door.. ik wens jullie en heel goed Pinkster weekend en tot over een weekje over drie maar weer (dan w.s. weer met een Ekwendeni vervolg)

In gedachten....