along the road.
Blijf op de hoogte en volg Thea
01 November 2014 | Malawi, Salima
Vorig weekend waren we onderweg naar MUA mission. Een soort museum wat een goed beeld geeft van de culturele (geschiedenis) van Malawiaanse stammen.
Toen de auto over een rammel zone stuiterde hoorden we na gerammel ook een hard schurend geluid in m'n achteruitkijk spiegel zag ik een achterwiel wegrollen van de auto, over de weg zo een dorpje in.. Gespannen bleef ik hem volgen bang dat hij een persoon of gammel hutje zou rammen. Gelukkig viel dat allemaal mee en binnen enkele seconden stond het hele dorp ons om heen inclusief een monteur die met behulp van een houten pot waar vrouwen de mais in stampen en wat andere materialen het wiel weer provisorisch kon fixeren...
Deze week ging ik m'n auto ophalen gebruik makend van openbaar vervoer. Gevaarlijk maar heerlijk. Pick up trucks die aan alle kanten uitpuilen van mensen, zakken mais, fietsen, een geit en manden vol met groenten. Ik had de beste plek; staand achter de bestuursderscabine. Het was een hete dag en ik genoot van een verfrissende wind om m'n hoofd.
Na een gezellig babbel met de medepassagiers geef ik me over aan mijn gedachten... tranen spetteren naar achteren.. Van de wind dat wel...
Opgelucht en verdrietig tegelijk...
Onderweg gaan m'n gedachten terug naar wat er gepasseerd is. Alle woorden van beloftes zonder concrete daden. Aan de bel trekken en wéér wachten. Hoop afgewisseld met wanhoop.
Na weer een teleurstellend bezoek van degenen die mij en de kliniek de helderheid hadden kunnen geven was voor mij de maat vol.
Wijze mensen adviseerden me nog een nacht te wachten. En zo stuurde ik de volgende dag voor ik in de pick up truck stapte de mail waarin ik het vertrouwen op een goede samenwerking heb opgezegd en me terugtrek uit het proces..
Procedureel had het inderdaad nog goed kunnen komen; Buurtzorg was coulant en ik mocht me aan 1 maand opzegtermijn houden.
Maar ik was het gesol, gespeculeer en alle onzorgvuldigheid zo moe...
De wind neemt m'n onrust en tranen mee maar de rauwigheid blijft.
Thuis en op het werk voel ik wel duizend keer prikken van binnen alle grotere en kleinere dingetjes waar ik van hou en nog allemaal plannetjes bij kon verzinnen...
Het helpt me om vanuit EBMI waarderende en begripvolle reacties te krijgen. Maar alhoewel mijn laatste restje twijfel nu wel ongeveer weggesijpeld is blijven nog wel vervelende vragen haken: wat is er onderweg misgegaan? Hoe had het anders kunnen lopen? Hoe kan ik het gedrag van de mensen die dit zo anders hadden kunnen beïnvloeden verklaren?
Het helpt dat er tegenover staat dat ik weer voor langere tijd kan socializen met alle mensen en gezelligheid die ik zo gemist heb, dat ik geen afscheid hoef te nemen van m'n Buurtzorg team en dat ik echt weer zin heb om in Utrecht te gaan wonen...
En ondertussen leer ik aardig omgaan met breakdowns onderweg en vertrouw ik erop dat het me weer nieuwe ervaringen en mogelijkheden gaat brengen.
Stiekem hopend dat er krakkemikkige auto (riteiten) gefixt kunnen worden en de boel weer in gang kunnen zetten...
Maar dat is niet een reparatie van een week en w.s. ook niet van maanden. Dus ik zet gang richting Nederland.
Wat zal ik weer genieten van m'n knalrooie eend!!
Maar ik ben nog niet weg... ik hoop deze 2 maanden nog optimaal te benutten en ga jullie nog bestoken met allerlei (thuiszorg) verhalen...
Overigens zooooo bedankt voor al jullie meeleven en gebeden!!!!
Toen de auto over een rammel zone stuiterde hoorden we na gerammel ook een hard schurend geluid in m'n achteruitkijk spiegel zag ik een achterwiel wegrollen van de auto, over de weg zo een dorpje in.. Gespannen bleef ik hem volgen bang dat hij een persoon of gammel hutje zou rammen. Gelukkig viel dat allemaal mee en binnen enkele seconden stond het hele dorp ons om heen inclusief een monteur die met behulp van een houten pot waar vrouwen de mais in stampen en wat andere materialen het wiel weer provisorisch kon fixeren...
Deze week ging ik m'n auto ophalen gebruik makend van openbaar vervoer. Gevaarlijk maar heerlijk. Pick up trucks die aan alle kanten uitpuilen van mensen, zakken mais, fietsen, een geit en manden vol met groenten. Ik had de beste plek; staand achter de bestuursderscabine. Het was een hete dag en ik genoot van een verfrissende wind om m'n hoofd.
Na een gezellig babbel met de medepassagiers geef ik me over aan mijn gedachten... tranen spetteren naar achteren.. Van de wind dat wel...
Opgelucht en verdrietig tegelijk...
Onderweg gaan m'n gedachten terug naar wat er gepasseerd is. Alle woorden van beloftes zonder concrete daden. Aan de bel trekken en wéér wachten. Hoop afgewisseld met wanhoop.
Na weer een teleurstellend bezoek van degenen die mij en de kliniek de helderheid hadden kunnen geven was voor mij de maat vol.
Wijze mensen adviseerden me nog een nacht te wachten. En zo stuurde ik de volgende dag voor ik in de pick up truck stapte de mail waarin ik het vertrouwen op een goede samenwerking heb opgezegd en me terugtrek uit het proces..
Procedureel had het inderdaad nog goed kunnen komen; Buurtzorg was coulant en ik mocht me aan 1 maand opzegtermijn houden.
Maar ik was het gesol, gespeculeer en alle onzorgvuldigheid zo moe...
De wind neemt m'n onrust en tranen mee maar de rauwigheid blijft.
Thuis en op het werk voel ik wel duizend keer prikken van binnen alle grotere en kleinere dingetjes waar ik van hou en nog allemaal plannetjes bij kon verzinnen...
Het helpt me om vanuit EBMI waarderende en begripvolle reacties te krijgen. Maar alhoewel mijn laatste restje twijfel nu wel ongeveer weggesijpeld is blijven nog wel vervelende vragen haken: wat is er onderweg misgegaan? Hoe had het anders kunnen lopen? Hoe kan ik het gedrag van de mensen die dit zo anders hadden kunnen beïnvloeden verklaren?
Het helpt dat er tegenover staat dat ik weer voor langere tijd kan socializen met alle mensen en gezelligheid die ik zo gemist heb, dat ik geen afscheid hoef te nemen van m'n Buurtzorg team en dat ik echt weer zin heb om in Utrecht te gaan wonen...
En ondertussen leer ik aardig omgaan met breakdowns onderweg en vertrouw ik erop dat het me weer nieuwe ervaringen en mogelijkheden gaat brengen.
Stiekem hopend dat er krakkemikkige auto (riteiten) gefixt kunnen worden en de boel weer in gang kunnen zetten...
Maar dat is niet een reparatie van een week en w.s. ook niet van maanden. Dus ik zet gang richting Nederland.
Wat zal ik weer genieten van m'n knalrooie eend!!
Maar ik ben nog niet weg... ik hoop deze 2 maanden nog optimaal te benutten en ga jullie nog bestoken met allerlei (thuiszorg) verhalen...
Overigens zooooo bedankt voor al jullie meeleven en gebeden!!!!
-
01 November 2014 - 20:47
Irna:
Mooi geschreven, tnks dat je ons mee laat kijken in jouw wereld. Sterkte met alle gedachten en gevoelens. Je bent een mooi mens. -
01 November 2014 - 21:42
Jeanette:
hoi tea
wat vervelend dat je nu zo ver weg zit maar.....je blijf in gedachten en wij wensen jou heel veel sterkte kracht en wijsheid toe de laatste maanden dat je daar nog ben en ......WELKOM IN HOLLAND -
01 November 2014 - 23:09
Anke:
Welkom terug zusje!
Al zullen wij er aan moeten wennen dat we geen 'zus in Malawi hebben'.
Ver weg was je maar toch elke dag dichtbij.
Nog 2 maanden van de Wapp genieten!
Liefs -
02 November 2014 - 12:52
Marleen:
Hey Thea,
Wat heb jij veel geleerd het afgelopen jaar. Respect!
Ben afgelopen donderdag in je (mogelijk) nieuwe flatje geweest.
Mijn zegen heb je ;-)
Welkom terug en met 'Afrika in je bloed' heb ik er vertrouwen in dat er echt wel weer iets op je pad komt in de toekomst.
Grtz! -
03 November 2014 - 10:28
Myriam:
Hey Thea
Wat mooi om zo een stuk te mogen delen in jou levenswereld daar. Niet altijd makkelijk dat lees ik ook...Naar dat jou plannen niet mochten slagen zoals je het voor ogen had.
Goed om te weten dat God alles in Zijn hand heeft en een heel mooi ander plan voor jou klaar heeft...
Geniet van de laatste 2 maanden en veel kracht en zegen toegewenst,
GBU Job8:21 -
03 November 2014 - 20:02
OLga:
Tjonge wat een ontroerend en ingrijpend verhaal. Je hebt duidelijk grenzen voor jezelf getrokken en daar verdien je groot respect mee. Sterkte en we hopen je in de winter weer te ontmoeten voor bijpraten en kijken wat 2015 voor je brengt. Gods zegen en nabijheid toegewenst! -
04 November 2014 - 17:47
Marion:
Hey Thea!!
Niet verwacht dat je geen directrice gaat worden in Malawi. Ga dan maar directrice van Buurtzorg worden;) Er zullen wel andere mooie dingen op je pad komen. Lijkt mij lastig deze keuze. Aan de ene kant om nog in Malawi te blijven, ik zou gelijk naar la Hollands willen vliegen..Aan de andere kant het weg gaan uit Malawi Waar je een jaar zoveel hebt ge investeert. Hoe dan ook o op zijn thea, s te zeggen ; Gaaf man dat je weer terug komt.! We zullen er eens een feestje op gaan bouwen!!! Liefs Marion
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
