Tja.. wie is er nu asociaal??

Met grote regelmaat pak ik PP's ouwe diesel en scheur ik wat af om er nog een enigszins 'soçiaal' leven op na te houden. Maar de dagen die ik hier in de kliniek en aan het meer 'slijt' zijn ook zonder een bruisend sociaal leven) naast m'n inmiddels echt leuke (!) baan ook prima te vullen met rennen/ zwemmen/ lezen/ bloggen en op het strand genieten van alle variaties die het meer kan bieden in bewegingen, kleuren en geluid.
Maar ik mopper wat af op alle naar mijn idee grenzeloze en luidruchtige aandacht die ik krijg van met name de kinderen in het dorp en de (soms dronken) kerels aan het strand.
Bij de kinderen werkt het naar mijn ervaring het best als ik ze met opgetrokken wenkbrauwen streng aankijk. De mannen zijn soms wat lastiger.
Zo rende ik in het schemerdonker langs de oever en hoorde ik haastig iemand achter mee aan rennen. (een malawiaanse vrouw zou dit nooit doen) dus ik interpreteerde dat het een man was.
Geïrriteerd negeerde ik zijn 'hello'.. Toen hij naast me bleef rennen draaide ik me half om om heel erg sorry te zeggen voor het feit dat ik liever alleen ren. Hij: Wow... ja ik dacht als ze reageert niet eens op m'n groet...
Mmm ik schaam me nu een beetje zo vriendelijk als hij reageerde op mijn nukkige reactie. Vervolgens blijft tie toch naast me rennen. En ik toch nog steeds humeurig zeg: zou je me nu willen respecteren en alleen laten?
Hij heel vriendelijk; .. Oh ja. Ik zal stoppen dan kan jij verder rennen....
MMM wie is er hier nu a-sociaal?? Ik schaam me...

En toch had ik de afgelopen dagen sociaal flink bijgetankt in Ekwendeni! Ik heb genoten van de gezelligheid van alle trotse!!( want het voetbal wordt natuurlijk wel gevolgd!) Dutchies. Bovendien woonde ik in het huis van de meest doorgewinterde, gastvrije maar vooral meest originele missionaris die ik ken.

Daar in de dorpje in het Noorden hebben we de school voor blinden en slechtzienden. Sinds mijn betrokkenheid vanaf 2010 is het om eerlijk te zijn water naar de zee dragen geweest.
Met Marieke hadden we het hele spul verantwoordelijk voor de blinden en slechtzienden school weer bij elkaar hebben gezet (Bestuur, Synode, Management en wij). Maar voordat zo'n vergadering begint.....
Marieke en ik zaten verveeld om ons heen te kijken in het kantoortje van de huidige directrice waar we allemaal foto's zagen van glimmende bolle Afrikaanse hoofden zagen die stralend weer de zoveelste donatie in ontvangst nemen.
(zelfs tijdens onze vergadering was er een onderbreking nodig om dat de zoveelste donor met cash geld aan kwam zetten....)
Inmiddels melig geworden ging ik er spotprentjes van maken met m'n mobiele telefoon.
Tijdens de vergadering schoot ik regelmatig in de lach als ik aan die domme foto's moest denken...
Behalve dat, schoot ik soms ook half uit m'n slof als de directrice het waagde om weer te bedelen voor het een of ander voor de blindenschool...

Maar de overige aanwezigen bleven rustig vriendelijk in hun rol en bedankten ons uitvoerig voor onze komst en betrokkenheid.
tja.... wie was er daar nu a-sociaal?

Alle respect voor de nieuwe project manager van de synode. Dankzij hem hebben we volgens mij bijna historische 'bestuurs-slagen' gemaakt.

Concluderend kunnen we in ieder geval wel zeggen dat Afrika meer geduld heeft met mij dan ik met Afrika.... Gelukkig maar.... voor mij dan...

Vandaag ben ik weer bij Rosa langs geweest... Een aids patiënte waar we nu al weer z'n 4 maanden twee wekelijk een zak met energie verrijkte meel naar toe brengen. Inmiddels loopt ze niet meer en vraag je je af hoeveel ze nog meer kan afvallen voor ze het helemaal begeeft...
We waren er inmiddels al achter gekomen dat, volgens goed Afrikaans gebruik, het eten meteen gedeeld werd met de kinderrijke families (met afwezige vaders wat een minder goed Afrikaans gebruik is...)

Om dit probleem wat structureler aan te pakken hadden we bij het dorpshoofd gelobbyd voor een stukje irrigatie grond. Ze stemde in en het balletje ligt nu bij de familie op de grond te bewerken waarna wij dan weer willen assisteren in zaad en kunstmest.

Maar Rosa is inmiddels zo zorgwekkend mager dat we besloten hebben haar bij ons op te nemen en zelf het eten te koken en aan haar op te voeren... Zodat het niet door tientallen kindertjes voor haar neus vandaag gegrist wordt.

Mogelijk een niet al te ethisch verantwoordelijk ontwikkelings-gerichte oplossing... Maar ja je kunt iemand toch ook niet zo in haar hutje achterlaten???

Ten slotte nog een mooi 'sociale' afsluiter...
Een man in onze kliniek had een mobieltje gestolen. Hij was een van de schoonmakers een naar mijn idee een betrouwbare man die ik kende van z'n prachtige zangstem in de kerk.
Helaas had hij de mobiel gestolen en was tie bij mij dus van z'n voetstuk gevallen... Dezelfde man bleek echter al vaker betrapt te zijn en ging w.s. z'n baan verliezen.
Ik vond het terecht en keek hem er op aan toen ik hem weer ontmoette. Beduidend minder hartelijk groetend dan gewoonlijk.
Maar wat denk je? De hele kliniek behandelde hem alsof er niets aan de hand was. Kletsen, grapjes maken en zelfs met elkaar schaterlachen!!

Malawi en ik .... wat begrijpen we elkaar weinig. Maar grut wat kan ik nog veel van deze mensen leren!!


De krekels. onder de sterren op het strand aan het meer waar weer talloze lichtjes te zien zijn van vissersbootjes, groeten u!