hartekreet...

Mijn eerste blog vanuit een ander uitzicht.... Ik heb me 3 weken geleden verkast naar het gasthuis. Die inmiddels al weer vol zit met 2 andere Nederlandse vrijwilligers.

Geen wijds uitzicht van het meer maar perkjes omgeven met witgeverfde baksteentjes waar vers geplante en gezaaide bloemen de grond uit schieten.
Even verderop de gebouwtjes van de kliniek... Een verlosafdeling, wat kantoortjes en de poli.
S avonds zie je in de lichten uit de raampjes schijnen en donkere figuren van de ene ruimte naar de andere lopen.
Ik bekijk het elke avond een poosje, van de sterren omhoog naar de kliniek voor me en weer terug...

Een moment om alles weer los te laten en op een 'Hoger Plan' te tillen.
Zieke patienten...
Momenteel zien we vooral veel kanker patienten. Een meisje van 14 jaar met slokdarm kanker een vrouw van rond de 40 met een groeiend gezwel in de mondholte en jongen met huidkanker die z'n onderbenen tot z'n onderbuik tot een chaos van wild vlees en zweren heeft gemaakt.
van de meeste weet je dat ze heel snel zullen overlijden aangezien de middelen zo minimaal zijn. Die periode proberen we bij ze te zijn, te ondersteunen en zoveel mogelijk het lijden te beperken.

Collega's...
Een mannelijke collega met een alcohol probleem die z'n vrouw compleet in elkaar heeft geslagen. vrouwelijke collega's waarvan je ook weet dat er alcohol problemen, wantrouwen en huiselijk geweld is. Het niet functioneren van diezelfde collega's... De Directrice die met de dag meer bitter en onbenaderbaar wordt. Soms trek ik het met persoonlijk (en soms is het zelfs persoonlijk bedoeld aangezien ik toch blijkbaar bedreigend voor haar ben) aan of ik irriteer me groen en geel. Maar op dit soort momenten besef ik maar weer eens de gebrokenheid van de wereld en dat dat niemand voorbij gaat.

klapperende deuren.
Ik heb de vorige keer geschreven over het brouwsel wat luchtjes afgeeft en zoveel rook dat je niks meer kan onderscheiden. Ik heb inmiddels in de pan gekeken.. en: het is prut met peren...
Tot deze week gaf ik het allemaal nog wel een béétje de tijd en al vloog de een na de andere deur van open naar dicht en andersom. Zowel binnen Malawi als daarbuiten. Ik gaf het allemaal nog wel de tijd.. Maar nu gaat al dat geklapper me op de zenuwen werken. En ik moet ECHT volgende week gaan beslissen of ik m'n baan in NL opzeg ja of nee!!
Als er een deur nog compleet dicht gevallen was had het pijn gedaan maar had ik het geaccepteerd vertrouwend dat dit dan dé 'weg' is. Maar het is zoveel lastiger om zelf de deur dicht te trekken als tie toch nog steeds min of meer open staat...

Ik voel me geneigd om het risico te nemen en in de loop van de volgende week de knoop door te hakken; m'n baan op te zegge: de brief te e mailen... en daarin op de goede afloop en God te vertrouwen... en er op te rekenen dan ik in ieder geval nog 1 jaar verleng...
Maar het voelt zo onzeker als er nog niks zwart op wit staat en als de mensen die daar wat over kunnen zeggen zo 'onbereikbaar' en anderen enigszins 'onberekenbaar' zijn...

Maar goed. Zomaar ineens hadden we gisteren een heerlijke regenbui! wat frist de boel daarvan op zeg! En dat al in Oktober.
Zo zie je maar weer. Dingen kunnen ineens er zo onverwacht anders uit zien. En ook hier komen we wel weer doorheen!

Ik ga pannenkoeken bakken. Straks komt Alide deze kant op en gaan we Zebra's, antilopes en andere dieren spotten in Kuti Wildpark.
ik ga dit hele gedoe ff loslaten.
Ik reken nu even op jullie gebeden en volgende week volgt dan de uitslag!

liefs!
Thea