UPS en Downs
Blijf op de hoogte en volg Thea
08 Maart 2014 | Malawi, Salima
Lieve mensen!
Heel erg bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog! Was dus toch een goeie keus om het in ‘de wereld’ te brengen…!
Het ziekenhuis bezoek ik nog af en toe om een van onze patiënten er te brengen of te bezoeken. Maar gelukkig ligt daar mijn taak niet!
Mijn taak is nu het thuiszorg project op te zetten in dit vissersdorpje aan het meer en dat geeft zo z’n ups en downs…
Om maar met de ‘downs’ te beginnen (want die zitten me op dit moment hoog!!).
1. Voor wie doe ik dit eigenlijk?
Het valt niet mee voor Malawianen om waardering te geven voor wat je doet.
Ik heb soms het gevoel dat ik de benen uit m’n lijf ren en de rest staat er bij en kijkt ernaar.
.Is het omdat ze eigenlijk soms vinden dat ze dit zelf toch hadden moeten kunnen? Of is het dat ze het zo vanzelfsprekend vinden dat er voor ze gezorgd wordt?
2. Geld…
Altijd dat gezeur over geld. Je wordt zelden gebeld maar ‘geflasht’ dus alleen de telefoon overlaten gaan zodat je dus terug moet bellen omdat zij geen beltegoed hebben. Bij het personeel is er het gemopper over het thuiszorg project; voor elke extra taak moeten ze betaald worden vinden ze. Iedereen doet van alles voor je maar je weet nooit precies waarom en hoeveel geld ze daar tegenover van je verwachten.
Geld heet in Chichewa Dalama maar wordt vaak uitgesproken als Darama wat klinkt als Drama.. Heb ik te weinig begrip voor dat Dalama Drama?
3. Afspraken..
Concrete afspraken maken is moeilijk en het nakomen ervan nog lastiger!! Het gemak waarmee mensen het af laten weten. Heb je afgesproken een huisbezoek te doen is de collega die mee zou gaan iets anders gaan doen. Zegt terug te komen maar komt niet gewoon niet opdagen..
Ik voel me dan verantwoordelijk voor de patiënten waarmee ik heb afgesproken, maar die zitten er w.s. net zo min mee als mijn collega’s?
4. Het Hostel
Ik deel het hostel tegenwoordig met elke dag weer andere Malawiaanse mannen. Die blijkbaar niet gewend zijn aan een doortrektoilet. De stank is in de gang soms niet om te harden! Om de andere dag werkt de elektriciteit niet en ik wordt om half 6 uit m’n bed geklopt omdat ze geen sleutel hebben om het hostel uit te gaan.
Soms schiet ik uit m’n slof om me dan meteen weer schuldig te voelen…
(Overigens.. Met diezelfde slippers koel ik m’n woede op kakkerlakken van ruim 5 cm groot.. wat een dikke wit/bruine flatsen dát geeft!!)
5. Nooit ongemerkt over de weg kunnen gaan.
Waarschijnlijk zit ik gewoon in de bekende ‘missionarissen dip’. Een fase waar je doorheen moet om vervolgens in te kunnen passen in de nieuwe omgeving en leefwijze.. Maar het komt op mij over dat de kinderen hier harder en brutaler krijsen dan ze in Ekwendeni deden zodra ze een blanke zien.
6. Remi..
Na een dag van dit soort frustraties is het zo fijn om ff ergens je verhaal te doen en iemand anders’s opinie erover te horen. Ik heb hier wel wat nieuwe contacten op gedaan maar ik mis de veranda van P&A in Ekwendeni waar we vaak ff de dag afsloten met een (stiekem) wijntje en een relativerende babbel…
Tja… nu had ik kunnen wachten tot deze periode voorbij was en ik weer in staat was om een ‘liefdevol’ verslag te schrijven -
Voor degenen die zich nu afvragen of ik het jaar wel uit kan zingen: Terechte vraag!
- want eerlijkheid duurt het langst
Want toch; ik voel me echt wel op m’n plek! Misschien niet de makkelijkste maar wel een uitdagende plek! Een plekje waar ik mogelijkheden zie om het leven voor chronisch zieken hier en daar (ook voor de langere termijn) wat leefbaarder te maken, waar ook hele aardige mensen zijn en waarvan ik nog steeds denk dat het management betrouwbaar is en met me meedenkt. Een plek waar een mooi stukje natuur is die ik langzaam maar zeker aardig leer kennen door m’n (bijna bejaarde!:)) buurman die blij is met gezelschap op z’n wandelingen. Een plekje waar ik na elke dag werken de dag van me af laten glijden als ik zolang mogelijk op m’n rug probeer te drijven in het meer tot de eerste sterretjes staan te pinkelen. Een plekje waar ik leer vertrouwen te hebben op de dingen die komen gaan al is het paadje niet helemaal overzichtelijk….
p.s. 1 als het net zo helpt als mijn vorige blog dan ben ik nu van mijn grootste frustraties af!
p.s 2 wat mij ‘week’ maakt zijn de keer op keer eerlijke ‘belijdenissen’ van jongens en mannen die worstelen met hun alcohol verslaving. Vandaag heb ik met de dominee van onze kerk plannen gemaakt om interkerkelijk hier een plan op te maken; wordt vervolgd!
ps 3 bedankt voor de donaties; hartverwarmend!
Heel erg bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog! Was dus toch een goeie keus om het in ‘de wereld’ te brengen…!
Het ziekenhuis bezoek ik nog af en toe om een van onze patiënten er te brengen of te bezoeken. Maar gelukkig ligt daar mijn taak niet!
Mijn taak is nu het thuiszorg project op te zetten in dit vissersdorpje aan het meer en dat geeft zo z’n ups en downs…
Om maar met de ‘downs’ te beginnen (want die zitten me op dit moment hoog!!).
1. Voor wie doe ik dit eigenlijk?
Het valt niet mee voor Malawianen om waardering te geven voor wat je doet.
Ik heb soms het gevoel dat ik de benen uit m’n lijf ren en de rest staat er bij en kijkt ernaar.
.Is het omdat ze eigenlijk soms vinden dat ze dit zelf toch hadden moeten kunnen? Of is het dat ze het zo vanzelfsprekend vinden dat er voor ze gezorgd wordt?
2. Geld…
Altijd dat gezeur over geld. Je wordt zelden gebeld maar ‘geflasht’ dus alleen de telefoon overlaten gaan zodat je dus terug moet bellen omdat zij geen beltegoed hebben. Bij het personeel is er het gemopper over het thuiszorg project; voor elke extra taak moeten ze betaald worden vinden ze. Iedereen doet van alles voor je maar je weet nooit precies waarom en hoeveel geld ze daar tegenover van je verwachten.
Geld heet in Chichewa Dalama maar wordt vaak uitgesproken als Darama wat klinkt als Drama.. Heb ik te weinig begrip voor dat Dalama Drama?
3. Afspraken..
Concrete afspraken maken is moeilijk en het nakomen ervan nog lastiger!! Het gemak waarmee mensen het af laten weten. Heb je afgesproken een huisbezoek te doen is de collega die mee zou gaan iets anders gaan doen. Zegt terug te komen maar komt niet gewoon niet opdagen..
Ik voel me dan verantwoordelijk voor de patiënten waarmee ik heb afgesproken, maar die zitten er w.s. net zo min mee als mijn collega’s?
4. Het Hostel
Ik deel het hostel tegenwoordig met elke dag weer andere Malawiaanse mannen. Die blijkbaar niet gewend zijn aan een doortrektoilet. De stank is in de gang soms niet om te harden! Om de andere dag werkt de elektriciteit niet en ik wordt om half 6 uit m’n bed geklopt omdat ze geen sleutel hebben om het hostel uit te gaan.
Soms schiet ik uit m’n slof om me dan meteen weer schuldig te voelen…
(Overigens.. Met diezelfde slippers koel ik m’n woede op kakkerlakken van ruim 5 cm groot.. wat een dikke wit/bruine flatsen dát geeft!!)
5. Nooit ongemerkt over de weg kunnen gaan.
Waarschijnlijk zit ik gewoon in de bekende ‘missionarissen dip’. Een fase waar je doorheen moet om vervolgens in te kunnen passen in de nieuwe omgeving en leefwijze.. Maar het komt op mij over dat de kinderen hier harder en brutaler krijsen dan ze in Ekwendeni deden zodra ze een blanke zien.
6. Remi..
Na een dag van dit soort frustraties is het zo fijn om ff ergens je verhaal te doen en iemand anders’s opinie erover te horen. Ik heb hier wel wat nieuwe contacten op gedaan maar ik mis de veranda van P&A in Ekwendeni waar we vaak ff de dag afsloten met een (stiekem) wijntje en een relativerende babbel…
Tja… nu had ik kunnen wachten tot deze periode voorbij was en ik weer in staat was om een ‘liefdevol’ verslag te schrijven -
Voor degenen die zich nu afvragen of ik het jaar wel uit kan zingen: Terechte vraag!
- want eerlijkheid duurt het langst
Want toch; ik voel me echt wel op m’n plek! Misschien niet de makkelijkste maar wel een uitdagende plek! Een plekje waar ik mogelijkheden zie om het leven voor chronisch zieken hier en daar (ook voor de langere termijn) wat leefbaarder te maken, waar ook hele aardige mensen zijn en waarvan ik nog steeds denk dat het management betrouwbaar is en met me meedenkt. Een plek waar een mooi stukje natuur is die ik langzaam maar zeker aardig leer kennen door m’n (bijna bejaarde!:)) buurman die blij is met gezelschap op z’n wandelingen. Een plekje waar ik na elke dag werken de dag van me af laten glijden als ik zolang mogelijk op m’n rug probeer te drijven in het meer tot de eerste sterretjes staan te pinkelen. Een plekje waar ik leer vertrouwen te hebben op de dingen die komen gaan al is het paadje niet helemaal overzichtelijk….
p.s. 1 als het net zo helpt als mijn vorige blog dan ben ik nu van mijn grootste frustraties af!
p.s 2 wat mij ‘week’ maakt zijn de keer op keer eerlijke ‘belijdenissen’ van jongens en mannen die worstelen met hun alcohol verslaving. Vandaag heb ik met de dominee van onze kerk plannen gemaakt om interkerkelijk hier een plan op te maken; wordt vervolgd!
ps 3 bedankt voor de donaties; hartverwarmend!
-
08 Maart 2014 - 19:58
Anke:
Lieve lieve zus,
Het is jouw Utopia en jij gaat dat daar waar maken. Hoe dan ook.
En je doet het niet voor al die mensen die het jou zo moeilijk maken maar voor die mensen die afhankelijk zijn van hulpverleners waarvan jij er nu één van mag zijn.
Zusje, je bent een toppertje!
Gods zegen lieverd.
Dikke dikke knuffel van ons -
08 Maart 2014 - 20:02
Rianne Meerkerk:
Hoi Thea!
Herkenbaar zeg! Wat is het ff lekker om alles te spuien bij Nederlanders;)
Ook al denk je de cultuur wel een beetje te kennen is het soms super frustrerend!
Maar kop op, het is heus wel tijdelijk!
Lekker gaan hardlopen en lang met een vriendin aan de telefoon hangen , wil ook wel eens helpen
Of een heerlijk zwijmelfilmpje (als de stroom niet uitvalt)
Succes met alles! Geniet van alle mooie (kleine) dingen!
Groetjes,
Rianne -
08 Maart 2014 - 22:36
Hillie:
Ha Thea,
Fijn dat je je ondanks alles toch op je plekkie voelt! Met kakkerlak en al...:-( R.E.S.P.E.C.T.
Leuk om weer even van je blog te lezen! Ook al is de inhoud niet altijd even 'liefdevol', this is reality, herkenbaar.. Afrika..Denk aan jou! x x -
09 Maart 2014 - 01:05
Eefke:
Lieve Thea, wat een heftige constateringen. Maar jouw indringende verhalen mogen ook verteld worden! Ik hoop dat het delen van jouw ervaringen je de steun oplevert die je nodig hebt om te kunnen blijven drijven en een poging te doen de sterren te tellen. Lieve groetjes, Eefke -
09 Maart 2014 - 10:50
Debora:
Lieve Thea!
Wat een mooie en kwetsbare verslagen! Bijzonder om te zien hoe jij je staande houdt! Er is zoveel te doen in deze wereld. De meeste van ons blijven lekker op het eigen vertrouwde plekje zitten maar jij geeft je eigen leven op om dienstbaar te zijn! We bidden je Gods kracht en Zegen toe!
Liefs Debora -
09 Maart 2014 - 16:07
Femke Veldman:
Je bent altijd welkom in Malosa!! frustraties uiten op mulanje berg:) of verdrinken met een wijntje bij Casa Rossa!
Gods Zegen en wijsheid voor lastige tijden. -
09 Maart 2014 - 16:07
Femke Veldman:
Je bent altijd welkom in Malosa!! frustraties uiten op mulanje berg:) of verdrinken met een wijntje bij Casa Rossa!
Gods Zegen en wijsheid voor lastige tijden. -
10 Maart 2014 - 12:48
Tineke:
En daar zit ik dan, met kippenvel, en schaamrood op mijn kaken...!
Als Appen even helpt, ook altijd even doen hoor!!!
We dragen je in gebed zus!!
Sterkte!! En van harte Gods zegen en nabijheid toegewenst!!
Lieve groeten van ons vijven!! -
10 Maart 2014 - 22:00
Marleen:
Ha Thea,
Welkom in Afrika ;-)
Ik griezel gezellig met je mee. Kakkerlakken, smerige wc's, bedelende kinderen...
Maar ik droom ook met je mee van:
- een interkerkelijke beweging die opstaat tegen alcohol
- thuiszorg dat door jou zo geweldig opgezet wordt dat het over 5 jaar nog steeds bestaat én verschil maakt
- God die jou gebruikt om Zijn kinderen in Malawi te laten zien dat Hij naar ze omkijkt
Alle goeds meid. Zo te lezen zit je daar op je plekkie.
X -
11 Maart 2014 - 11:31
Riet De Bruin:
Lieve Thea,
We vinden het heel fijn, om je doen en laten te volgen.
Makkelijk is het niet.
We bewonderen jouw doorzettingsvermogen.
We bidden voor je, voor moed en kracht.
En gezondheid, want dat heb je zeker nodig.
Sterkte en geloof in je werk.
Liefs van André en Riet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
