de dag van het 'nieuwe dak'....

Terwijl Nederland in de sinterklaas sferen komt, zich druk maakt over de kleur van 'Piet' en mogelijk onderhand ook al stiekem gaat hopen op sneeuw en ijs, bereidt Malawi zich voor op de Régen!!

Dat betekend met een hakbijl de grond losmaken en ophopen in rijtjes zodat de mais erin kan bij de eerste regen en de kwaliteit van het 'Afrikaanse dak' wordt gecheckt.
Gelukkig hoeft daar geen 'gekleurde' Piet op want die zou er meteen doorzakken.

De hutjes hier zijn namelijk afgedakt met bamboo stokken, soort vuilniszakken plastic en lang gras. Niet erg duurzaam materiaal en een heel aantal van onze patienten hebben zo wel erg veel 'licht' in huis. Aangezien er hier en daar is meer gat dan dak is.

Ik maakte me ineens zorgen toen ik vanochtend de donkere lucht zag en ben meteen met een van onze communitie werkers in de auto gestapt om polshoogte te nemen van de meest belabberde daken en de mogelijkheid om die te laten opknappen door de dorpsbewoners.

Ook over mij hing een donkere wolk vandaag... Het was wel weer Senga Bay op z'n slechts...

Ons eerste bezoek was aan een oude blinde vrouw die samen met haar (ook al blinde) dochter woont. Het hele familie verhaal is een complex drama van vooral veel vrouwen die alsmaar kinderen krijgen (o.a. uit prostitutie), weggelopen mannen en de buren zitten er al ongeveer net zo belabberd bij. De 2 blinde oma's wonen zitten er vies en hongerig bij. Van de 3 kleinkinderen (gedumpt door de dochters in de prostitutie) is er recent 1 overleden. Het oudere jongetje moest daarvoor zijn nieuwe kleren afstaan (die hij van een vrijwilligster had gekregen) omdat het jochie toch wel in 'nette' kleren begraven moest worden.
Terwijl we de maten opnemen voor het aantal bamboe stokken en plastic. Regelen we via de buren gras en een paar mannen om de constructie te doen. Ondertussen zitten de 2 oudjes er met afhangende schouders bij. En vragen me of ik ze niet weer wat eten kan geven want anders zijn ze zo duizelig...

Als we bij het tweede bezoek uit m'n paarse Hillux stappen zijn we acuut omringd door een troep wild schreeuwende, vieze, nogal ondervoede kinderen in rafelige kleren. Als ik vraag waarom ze niet naar school zijn reageren de vrouwen lacherig en zeggen de schoolbijdrage (van nog geen euro) niet te kunnen betalen voor dit seizoen. Geld geld geld geef ons geld grinnikt een opschoten tiener en ze geeft een trap tegen m'n autoband.
Ik verzucht tegen de communitie werker; je zou soms een stiekem voorbehoedmiddel uit willen delen... De drama's in deze dorpen worden zijn niet te overzien met al die alleenstaande meisjes en vrouwen die alsmaar zwanger worden en de kinderen geen toekomst kunnen geven..
Als we in dit huisje rekenen en meten ontmoeten we uiteindelijk wel een (werkeloze) man die belooft de reparatie van het dak voor z'n rekening te nemen als wij voor wat materialen zorgen.

Bij hutje nummer 3 komt de bewoonster met een grote zak mango's op haar hoofd aangelopen. Een goed teken. Dit was een doodzieke vrouw die het afgelopen jaar enorm opgeknapt is. We hebben haar gesponsord om een klein handeltje aan huis te beginnen met geroosterde pinda's. Helaas ging alle inkomsten meteen op aan medicatie voor een ziek familie lid. En 'madam' rekent er op dat wij haar nu wel weer voorzien van alles wat ze nodig heeft (zeep en voedsel). Ik voel me een bitch en vol twijfels. En toch ben ik bij m'n punt gebleven. We hebben je een kans gegeven met je handeltje, je bent gezond en fit nu dus nu moet je het weer zélf doen. Vrijdag mag ze dan nog wel zelf plastic op komen halen om haar dakje wat waterdicht te maken..

Voor het laatste huisje van deze ochtend zit een boze Oma. Opgezwollen van het vocht. Ze snapt niet hoe ze haar plaspillen in moet nemen. Een aantal weken geleden heeft het onder onze begeleiding weer 'goed gemaakt' met haar dochter volgens het 'Yao' ritueel door beide uit dezelfde beker een slok water te drinken. Maar inmiddels is de oorlog weer uitgebroken en zit ze dus verstoken van de zonodige hulp en begeleiding.
Helaas gaat dit ook ten koste van haar verstandelijk gehandicapte kleindochter die ook nog weer eens een stel kinderen heeft die er al even hongerig en vies bijlopen en bij haar inwonen.
Als ik naast haar op het nogal beduimelde matje ga zitten voel ik meteen overal de mieren over me heen kriebelen en prikken.
Een buurman belooft het dakje voor ons te repareren.

En zo ga ik dus vervolgens op zoek naar plastic en bamboe stokken.
Vroeg in de middag vertrekken we met de bamboestokken opgestapeld op het dak van de ambulance en ver uitstekend uit de achterklep slepend over de grond.

Alhoewel totaal niet in de sferen voel ik me veel te veel een Sinterklaas die ook nog eens een zak energie verrijkte meel achterlaat bij de oude oma's. Niet wetend hoe goed te doen in deze gemeenschap met zovéél (!) sociale problemen die de vrouwen nonchalant weg lijken te lachen en zo veel te lijden geeft aan de kwetsbaren (ouderen/ kinderen/ gehandicapten)

Is het nou echt zo triest gesteld of heb ik gewoon last van die donkere wolk vandaag?

Zaterdag dan toch maar eens pepernoten bakken denk ik :) en de positievere sferen/ blogjes volgen dan vanzelf !! tot gauw dan maar hoop ik!