the story goes on...

Hey Bedankt weer lieve mensen voor al jullie reacties! Haha ik voel me enorm gesteund in m’n beestenboel hier ;-). De muis is inmiddels, in goed overleg, door Mama Rita opgeveegd en naar z’n laatste rustplaats gedragen. Voor kakkerlakken en andere beesten heb ik een strategie (halve spuitbus op leegspuiten en ze dan spartelend naar buiten dragen; SORRY!!) en van de hagedisjes ben ik maar gaan houden (schijnen veel muggen te eten).
Echt een gek idee dat jullie in de kou en regen zitten, terwijl het hier zo heerlijk warm is. Sommige Malawianen klagen dat het warm is, maar ik vind het heerlijk!. Althans zolang er stromend water is… Inmiddels hebben we dat al 1,5 dag niet. En daar klaag ik dan weer over. Soms vraag ik me af of ik bruiner word van de zon, of van het rode stof wat een beetje aan me gaat kleven..
Zeker m’n voeten; zie die maar eens schoon te houden met restjes water..
Gelukkig kon ik nog een emmer water krijgen bij Martijn en Anneke vandaan: en kon ik na m’n hardlooprondje toch plonzen met wat bakjes.. (wat vervolgens m’n wc doorspoelwater wordt…) En nu maar hopen dat er morgen weer water is..
Ook het stroom valt heel regelmatig uit. Waardoor we vanavond Bijbelstudie hadden met allemaal mobiele telefoonlichtjes zwevend boven de Bijbel.
Ja en k ben aan het hardlopen!! Het kan precies tussen half 5 en half 6. Daarvoor is het te heet, en daarna is het pikkedonker. En zo zie ik dan telkens de zon als een schitterend rode bal achter de heuvels zakken; zo mooi!!
Halverwege steek ik dan een rivier over, een plek met allemaal kleine akkertjes, wassende vrouwen en spelende kinderen. Van alles en iedereen rent met me mee; honden, mannen en kinderen. Soms irritant. Maar meestal maak ik gewoon een gezellige babbel (behalve met de honden dan) en haken ze toch halverwege af.
Het ziekenhuis blijft voor me een triest boeltje. Zoveel dingen die beter kunnen (ook hier!!), maar wat gewoon geen prioriteit heeft in de ogen van de verpleegkundigen en de semi-artsen. Waar het in Nederland de werkdruk is waardoor kwalitatief minder goed werk word geleverd, is het hier pure desinteresse. Toch heb k wel enige begrip. Als je al te bewogen bent en goed werk wilt leveren stuit je op zoveel financiële en materiële tekorten dat je wel een lange adem moet hebben om dat vol te houden.
Van de week meegelopen met bijvoorbeeld een spreekuur voor palliatieve zorg (uitbehandelde patiënten). Wat je dan binnen ziet komen. Zoveel uitgemergelde Aidsvrouwtjes, die nog steeds keihard moeten werken (stenen bikken voor schijntje). Dat gaat je door merg en been. Het schijnt dat er mensen zijn die helemaal alleen moeten lijden in hun huis om dat familie hen dan in de steek heeft gelaten en het ziekenhuis niet de capaciteit heeft om hen op te zoeken. (Dat zou echt een mooi nieuw project kunnen zijn!)

Maar er gebeuren ook goede dingen! Er was een meisje van 16 opgenomen met een incomplete abortus. Haar begeleidster (die dan dus bij je slaapt en je verzorgt) werd aangesproken door een paar opmerkzame verpleegkundigen. Waaruit bleek dat ze beiden ‘geronseld’ waren door loverboys. Vandaag ben ik met de meiden naar de pastor geweest in het ziekenhuis. Die op z’n Afrikaans hen als zondebokken aanwees en ging boeteprediken. Ik vond dat echt zielig. En kreeg hem zover dat hij toch een ‘genadig’ gebed voor ze wilde bidden en alvast hun thuiskerk in wilde lichtten. Zodat ze opgevangen worden als ze maandag weer naar hun dorp teruggaan. Het is tof dat de verpleegkundigen zich verantwoordelijk voelden voor deze meiden en ze wel voor de keus stellen blijf je in dit circuit of ga je eruit. En in dit geval, naar het schijnt, eruit!! Voor de ‘bidders’ onder ons: bid om hun veiligheid, daadkracht en dat ze thuis niet nogmaals op hun dak krijgen!
Het is lastig om ‘aan te pakken’ in dit geheel. Er zou zoveel kunnen maar het ontbreekt aan alles; motivatie, inzicht, materiaal en zeker ook de financiën. Hopelijk kan ik een klein steentje bijdragen aan motivatie en inzicht; door het geven van een paar klinische lessen, wat foldermateriaal en de diverse gesprekjes die ik zo met verschillende verpleegkundigen heb. Maar het voelt behoorlijk minimaal, al hoewel ik me hier wel op ingesteld had.
Verder heb ik nu contact met 2 jongens die gestopt zijn (de ene pas sinds deze week) met alcohol. Ze lijken beide heel gemotiveerd en ik hoop dat ik ze aan elkaar kan linken, met mogelijk later nog wat anderen om zo een zelfhulpgroepje te krijgen.
Op de school voor de verpleegkundigen mag ik een middag lesgeven. Maar het kwam bij mij een beetje over dat het ‘per gratie’ mocht. En dat ze eigenlijk niet op me zitten te wachten. Ik ga dat volgende week nog maar eens checken. Ik voel me anders wel bezwaard tegenover de studenten en school.
Langzamerhand dringt het steeds beter door wat het betekend om in zo’n land te werken. Het leven is simpeler, minder gehaast, altijd vriendelijke mensen, veel zon en schitterende omgeving. En ik kan niet beschrijven hoe mooi er word gezongen!! Ik moet heel vaak aan de film ‘As it is in Heaven’ denken. Ontroerend mooi!
Anderzijds word je echt geconfronteerd met de hardnekkige struggle of life (puur overleven en…. sterven.), passiviteit en dealen met het minimale.
Tja… zou ik het hierin volhouden voor een langere periode en zie ik daarin een zinnige taak voor mezelf weggelegd? Gelukkig heb ik nog even tijd om me hierop te bezinnen…
Voor nu, vind ik het nog heerlijk om jullie aanloop naar kerst te missen, niet na te hoeven denken over zoveel dingen waar ik over na heb gedacht de laatste tijd. En om me elke dag weer te laten verrassen wat Afrika in petto heeft.
Bovendien ben ik dankbaar voor een aantal leuke contacten in de buurt waardoor ik niet hoef te vereenzamen..
En… Natuurlijk was ik super verrast met de geboorte van Manuel!! Gefeliciteerd familie met deze nieuwe telg!! Weer een mooie variant op Papa’s naam!
Ik zie in m’n agenda dat Bram vandaag jarig is: van harte en een dikke knuffel!
Sharon doe de groetjes terug aan Sara, Era en Otniel!!
Ehh… Evelien klinkt goed de appeltaart: ik droomde van de week écht van chocolade pinda’s en hapte bijna toe… met m’n oorstopper in de hand :-O!
By the way; m’n telefoonnummer klopte niet. Het moet 00265991442402 zijn.
Eventuele post kan gestuurd worden naar Ekwendeni Mission Hospital. PO Box 19. Ekwendeni.
Het kan tot 6 weken duren voor het aankomt..


p.s. ; ik zie weer een muis wegtippelen...