What a wonderful world...

November?

Als ik het op de kalender zie staan denk ik dat het een foutje is. Niet te geloven dat het in Nederland steeds kouder en donkerder word. Terwijl hier elke dag de zon maar blijft stralen!!

En, wat lijkt het al lang geleden dat ik uit Nederland vertrok!

Afgelopen week heb ik met voldoening kunnen werken. Het was best druk op de vrouwenafdeling en ik begin te snappen hoe het allemaal ongeveer functioneert; ook zonder middelen en protocollen.
Deze week heb ik me vooral verdiept in de zorg voor uitbehandelde (Palliatieve) zieken .
Zo ben ik met Emily mee geweest op ‘huisbezoek’. Daar ging heel was aan vooraf; een heel geregel om een voorwielaandrijver met chauffeur te krijgen. Na een stoffig hobbelpad met enorme gaten, moesten we nog zo’n 15 minuten door onherbergzaam gebied sjouwen. Voor ons rende een vrijwilligster (op blote voeten!) uit om de betreffende patiënt een beetje op te kalefateren voor wij er zouden zijn.
We troffen een rieten beschutting aan, met een paar planken als deur. Waarachter een man op wat plastic en vodden lag met enorme schubberige eczeem over z’n hele lijf. Er stonden nog wat potten en pannen, ergens lag een stukje zeep, wat halflege zalftubetjes en vodderige kleren verder niets. (zie foto). De arme man krijgt paar keer op een dag een soort havermout van een twee vrijwilligers (die hiervoor een kilometer of 6 moeten lopen!) . Door de straktrekken van z’n huid ontwikkelde hijzelf contracturen (vastzittende gewrichten) waardoor hij amper het bouwvalletje kan verlaten om b.v. te toiletteren…

Ook raakte ik betrokken bij een broodmagere jongen met HIV. Hij is pas net aan de AIDS-remmers en is nog behoorlijk ziek. Waardoor hij niet kan werken en dus ook geen inkomen heeft. Zijn moeder is met een andere man getrouwd en het is in Malawi vrij gewoon om dan je kinderen te verlaten. Hij weigerde bijna zijn medicatie. ‘Als ik toch verhonger, waarom zou ik dan pillen slikken?’. ..

Emily is een ontzettend betrokken gemotiveerde verpleegkundige (wat vrij uniek is hier) en voelt zich soms behoorlijk gefrustreerd door deze situaties. In gesprek met Anneke kom ik er achter dat er toch behoorlijk wat mogelijk is, maar dat het wel even wat planmatige aanpak vereist.
Samen met Emily hoop ik de komende week echt inzicht te krijgen in wat er minimaal nodig is om deze mensen zorg te kunnen geven. Om daar vervolgens een plan op te maken; leuk projectje!
En natuurlijk gaan we op korte termijn kijken wat we voor deze en nog een paar écht schrijnende gevallen kunnen betekenen.

Verder heb ik een eerste les ethiek op school gegeven! Het was wel spannend om te doen. Ik was niet heel zeker van woordenschat Engels. Maar het is toch best goed gegaan. Het was heel leuk om met de groep over hun visie op verpleegkunde te praten (waar het n.l. nog weleens aan ontbreekt) en welke consequenties dat kan hebben.


De zorg voor de alcoholisten ligt een beetje stil deze week. Een van de jongens vertrekt voor 7 weken en de ander was z’n vader aan het helpen in Mzuzu. Overigens schijnt het wel goed met hem te gaan!. Hij was vorige week zondag weer voor het eerst in de kerk en zag er stralend uit!


Na zo’n intensieve week heb ik wel echt behoefte aan ontspanning en afleiding. En… dat is er dan eigenlijk nauwelijks. De enige uitjes die je hier kan bedenken is eigenlijk Bijbelstudie of kerk. Een colaatje bij een hotel in Mzuzu is dan al een heel uitje! Gelukkig hadden we gisteravond een gezellig etentje met wat andere zendingswerkers.. Ik heb me daar hardop afgevraagd hoe zij zich vermaken. Wat overigens een boeiend gesprek opleverde. Het schijnt te wennen….

Net als overigens de kakkerlakken, eens per week boodschappen doen (20 km verder weg), bedden zonder lakens en ja… zelfs in het omgaan met autoritaire clinical officers (die bij nader inzien best geschikt zijn..)!

Overigens ga ik deze week samen met Carol (een schotse arts) Martijn en Anneke wegbrengen en we knopen daar een dagje aanvast; heerlijk!
Vervolgens ga ik overhuizen naar het huis van Martijn en Anneke en dus dit huisje (wat me herinnert aan onze vroegere washok!) verlaten. Dat wordt genieten van meer faciliteiten. Maar.. ik ga ze wel missen!!

Behalve nu een beetje buikpijn (v.d. bruinen bonen) en soms wat hoofdpijn (van de warmte) ben ik verder kiplekker en energiek.
Hoe gaat het met jullie allemaal??
Ik heb me vergist in de verjaardagen van de 2 Fulco’s. Excuse moi. Fijne dag deze week grote Fulco!
Rita en Jan en anderen: sterkte verders!!
En mams: speciale groetjes aan u! ik ga binnenkort weer eens bellen hoor!

I see trees of green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world.

I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world.

The colors of the mountains so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you.

I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world.